Babıâli ocağının en değerli köşelerinden biri, dönemin olaylarını kaydetmekle görevli resmi devlet tarihçiliği olan vakanüvislikti. Tarihi yazmanın gereği ve yararı anlaşılıp, gelecek kuşaklara bir eser bırakma arzusu doğunca, tarihsel olayların kayıt ve zaptı için atanan resmi memura da vakanüvis denildi. Bu kayıtlar ibret ve bilgi alınacak belgeler olarak yeni kuşaklara bırakıldı. İmparatorlukta önceleri şehnamenüvis adıyla bilinen görevli memurlar sonraları vakanüvis adını aldı. Onların yazdığı “vakayiname”ler birer belge olarak eskilerden yenilere devredildi. İlk vakanüvis tarihi XVIII. yüzyılda yazılan Nâimâ Tarihi, son vakanüvis tarihiyse, Lütfi Tarihi’dir. Meşhur Nâimâ Tarihi Sadrazam Amcazade Hüseyin Paşa’nın emriyle yazılmıştır. Bundan sonra sırasıyla Raşid, Küçük Çelebizade Asım, Sami, Şakir, Refet Hıfzı, Suphi, İzzî, Şefik, Rahmi, Hâkim, Mehmed Said, Musazade Ubeydullah, Behçetî, Süleyman Molla, Enverî, Edib, Halil Nuri, Vasıf, Pertev, Âmir, Mütercim Âsım, Şanizâde Ataullah, Esad, Mehmed Recai efendiler, Cevdet Paşa, Lütfi Efendi ve son olarak Abdurrahman Şeref Bey vakanüvislik etmişlerdir. Bu görevi hakkıyla en çok yerine getirenler Nâimâ ile Cevdet Paşa olmuştur.