“Teşekkür etmek” ya da “şükretmek”… Yani her sabah uyandığımızda, pencereden görünen yeni çiçek açmış erik dalına, maması verilmediği için sabırsızlanan kedimize, mucizevi renkleriyle yanı başımızdaki ceviz komodine bakıp her birine tek tek şükranlarımızı sunmak… Tanıdık bir şey bu bizim için. Bir gelenek. Ama unuttuk. Çevremize ve kendimize dikkat etmiyoruz artık. Çünkü acelemiz var. Peki bu telaştan ve bu telaşın kazandırdıklarından mutlu olduk mu? Hayır! Şimdi şükretmenin gücünü yeniden keşfetme zamanı… Sükûnetin ve elimizdekinin değerini keşfetme zamanı…