“Hayatın iç içe geçmiş öykülerden başka bir şey olmadığını” bize bir kez daha kanıtlayan bir roman “Hüznün Kantosu”. İnsanın ancak öykülerle var olabildiğini, ölümün ötesine ancak öykü anlatmakla geçilebileceğini savunan bir kitap… Genç bir şairin rastlantı sonucu tanıştığı genç kızdan ve onun erkek arkadaşından dinlediği öyküyü romanlaştırma çabalarına tanık oluyoruz kitap boyunca. Erkeğin anne ve babasının öyküsü bu. Kantocu bir anne ile besteci bir babanın oğludur bu adam ve bir bibliyomandır. O başka bir öykü anlatır şaire, genç kız başka bir öykü… Şair kafası karışmış, yazmak ile yazmamak arasında gidip gelirken hayatın edebiyatla var olduğunu göstermektedir bize derinden derine. Edebiyat, sinema, müzik… Romanın her köşesinden sessizce kendini gösteriyor. Sürükleyici bir kurgu, sorularla dolu bir macera, yetkin bir anlatım… Kemal Selçuk, Doğan Kitap okurlarıyla önce “Ay Aşkları” adlı romanıyla tanışmıştı, “Hüznün Kantosu”yla da bu tanışıklığı dostluğa dönüştürüyor.