Bu şehirde dolaşan, açlıkla boğuşan, iş bulduğunda çalışan, bulamadığında kendini kentin soğuğunda donmaya bırakan, yaşamla mücadelesinde hep yenik ve yalnız insanların hikâyeleridir anlatılan. Bir yazarın, kendi kızına bakıp da, çevresindeki acımasız dünyayı algılayışıdır. Kendi kızına bakıp, o yalnız ve yenik çocuklara soruşudur: "Kışın paltonuz, yazın mayonuz, yarına dair hiç umudunuz var mı?" diye. Görmekten kurtulamayışıdır "onca yoksulluğu", onca yokluğu. Açlığı, çıplaklığı, yalnızlığı, terk edilmişliği, cahilliği, korkaklığı, çıkarcılığı ve acımasızlığı... Halide Eşber’in "Çalı Süpürgesi" adlı yeni öykü kitabıdır, tüm bu hüznü barındıran. Eşber, yeni öykü kitabını sanki bir romana başlar gibi giriş, gelişme, sonuç bölümlerine uygun tasarlamış. Ama farklı bir kurgu bu. Giriş ve sonuç kendisini de işin içine kattığı, hayata bakışını, kızıyla olan yaşamını bize aktardığı iki kısa bölüm. Gelişme ise on altı öyküyü barındırıyor. Birbirinden farklı on altı yalnızlığı ya da on altı yoksulluğu... Eşber’in sıcak ve duyarlı anlatımı yeni kitabında da kendini gösteriyor. O açık yaralara dokunmayı seven bir yazar, bu kesin. Eğer sizin de bu açık yaraları, uzaktan da olsa, hiç değilse, görmeye cesaretiniz varsa, "Çalı Süpürgesi"ndeki öyküleri okumalısınız.