“Özgür Öztürk’ün Zaaflar Kitabı bana Lorca’nın adını koyduğu bir kavramı, duende’yi hatırlattı: ‘Hiçbir zaman kapanmayacak olan yaralarımızın, iyileşirken ruhumuzdan çıkardığı eşsiz yetenek.’
Öztürk kitabında, zaaflarımızla mücadele etmenin yolunun onları ve kendimizi iyi tanıyıp, ahenkle dans edebilme yetisini geliştirmekten geçtiğini söylüyor.
Zaaflarımız belki de duende’mizi bulmanın yollarından biridir.
Kendini vazgeçilmez zannetmek ile kendini hiçe saymak dışında bir yol mutlaka vardır. Ne mesnetsiz bir kibir ne de haksız bir tevazu!
Yaralanmaktan korkmamalı, onlardan utanmamalıyız. Şifamız da oradadır çünkü.” Ercan Kesal