“Tanrının Zamanı” bir kent ağıtı. Gençlere, gençliğe, yitirilmiş ya da hiç başlamamış aşklara, üstesinden gelinememiş evliliklere ve belki de en önemlisi, yokluğu yürekte koca bir delik gibi duran dostluğa ağıt. Bu kent ağıtı aynı zamanda İstanbul’a da bir ağıt. Gölge düşmüş surlarıyla bir sevişmeye, Tünel Meydanı’yla bir itirafa, eski Galata Köprüsü’yle bir aşkın başlangıcına, Üsküdar’ıyla yitirilmiş dostlara duyulan özleme, Pera’sıyla esrar alışverişine, yeni ve eksiksiz bir kutsal kitap tasarısına tanıklık eden bir kente, İstanbul’a ağıt. Klasik roman örgüsünden, cesaret gerektiren bir kopuş “Tanrının Zamanı”. Tek bir metin olarak elinizde tuttuğunuz roman, aynı zamanda birbirinden bağımsız ve iç içe geçmiş bir metinler toplamı. Bir tek günün hikayesi, romanda durmadan sözü edilen, alıntılanan ve sonuçta “Tanrının Zamanı”na dönüşen bir roman, Ayla’nın mektupları, alıntılanmış ve romana gizlenmiş başka yazarlara ait bölümler, bu çok metinli yapının bazı parçaları. Bu yönüyle “Tanrının Zamanı”, roman kurgusunda cesurca atılmış ve başarılmış bir adım.