Ahmet Oktay, bu eserinde, 1970 sonrasında yetişen en önemli romancılar arasında saydığı Selim İleri’nin romanlarını derin eleştirel gözlemlerle irdeliyor. İleri’nin “Ölüm İlişkileri” adlı romanıyla başlayan bu eleştirel çaba, romancıyla Ahmet Oktay arasındaki edebî bir tartışmaya da yol açmış. Selim İleri’nin zaman içinde hem roman kurgusu ve tekniği açısından, hem de siyasal-ideolojik açıdan sürekli geliştiğini, olgunlaştığını belirten Ahmet Oktay, İleri’nin güncel olanın kışkırtıcı ama zedeleyici “rekabet duygusu”ndan uzak durabilme başarısını da özellikle vurguluyor. “Şeytan, Melek, Soytarı”, Selim İleri’yi incelerken çağdaş edebiyatımıza sayısız gönderme de yapıyor.